ว่าด้วย ลาว คําหอม

จั่น,

หลังจากที่เราคุยกันวันนั้น เรื่อง ลาว คําหอม คือนักเขียนไทยที่ดีที่สุด ?
เราก็ไปนั่งจ้องชั้นหนังสือน้อยๆของเรา
(ตอนนี้อ้วนขึ้นเล็กน้อยเเล้ว จากหนังสือที่จั่น, เพื่อนผู้มีอุปการะคุณ, เเละท่านพ่อส่งมา)

เราเเทบจะไม่มีหนังสือภาษาไทยที่เขียนโดยคนไทยเลยล่ะ

เราเลือกหนังสือที่เราโคตรชอบออกมา
ก็เจอเเต่ มิลาน คุนเดอรา ฮารุกิ มุราคามิ
อ้อ เราก็ชอบสมัญญาเเห่งดอกกุหลาบนะ (เล่มนี้ที่เราอ่านอยู่สองปีไงล่ะ)
เเต่ไม่อาจพูดได้ว่า เราชอบ อุมเเบรโต้ เอโก้

เเต่เมื่อมานั่งนึกๆถึงชั้นหนังสือของพ่อ
เราก็เริ่มไม่เเน่ใจว่า วันนั้นที่บอกว่า ลาว คําหอม ดีที่สุดนั้น เป็นคําพูดที่หนักเเน่นรึเปล่า

เราจะตัดสินใจได้ยังไงว่า นักเขียนคนไหน คือ คนที่ดีที่สุด
ในเมื่อ การเขียนมันก็มีทั้ง เรื่องสั้น นิยาย บทละคร เเละอื่นๆ

พูดถึงเรื่องสั้น
เรามานั่งนึกๆดูเเล้ว
เราว่า วินทร์ เลียววาริณ ก็เขียนดี
ทินกร หุตางกูร
คมสัน นันทจิต
เเละเราคิดว่าปราบดา หยุ่น (ที่เเกเข้าใจผิดว่าเราติดใจหน้าตา) บางทีก็เขียนได้โคตรดี เช่นกัน

เเต่เราว่า
เราชอบที่ เวลาเราอ่านงานของ ลาว คําหอม เเล้ว
เราลืมไปเลยว่า เรื่องสั้น ใน ฟ้าบ่กั้น เขียนขึ้นเมื่อ เกือบ ห้าสิบปีที่เเล้ว?
นั่นเป็นส่วนนึงที่พวกเราถึงกับพูดว่า เขาเป็นนักเขียนที่ดีที่สุดรึเปล่าวะ

ภาษาที่ไม่ตายไปตามกาลเวลา

นึกเสียดายที่คิดไปว่า มันเป็นหนังสืออ่านนอกเวลา
คงจะน่าเบื่อ
เราอ่านหนังสือเก่าๆ ส่วนมากก็จะงงๆ
เนื่องจาก ช่องว่าง มันกว้างเกินไป



ปล.

วันนี้หัดเล่นไพ่โปกเกอร์เป็นครั้งเเรก
ได้ beginner's luck ชนะไปมือนึง ที่เหลือเเพ้เรียบ
เเต่ไม่ได้กินตังค์กันหรอกนะ
เล่นกระชับมิตร ระหว่างงานสังสรรค์สํานักงาน
หลังจากไปตบวอลเลย์มาหนึ่งเกม

สนุกดีเหมือนกัน