วันนี้วันที่ 25

สุขสันต์วันคริสต์มาส เเละ สวัสดีปีใหม่

เพิ่งทําการ์ดเสร็จหมาดๆ
(ยังอุ่นๆอยู่เลย)

กดตามลิงค์นี้นะจ๊ะ
http://bluefootstudios.com/christmascard


สองสามวันนี้ใช้ชีวิตอยู่บนถนนเป็นส่วนใหญ่

24 ธันวาคม สามทุ่มสิบห้า
วัน เเละ เวลา ที่คนอื่นๆ นั่งกินข้าว ดูทีวี เปิดของขวัญ
ข้าพเจ้ากลับมานั่งขับรถบนทางหลวงที่มืดที่สุดในโลก
ก็ใครเค้าจะออกมาขับรถ กันในคืนนี้กันเล่า
นอกจากคนที่ไม่มีครอบครัว กับ คนที่ผิดนัด

หลังจากสัญญาต่างๆที่ให้ไว้กับชาวบ้าน ก็ทําท่าว่าจะเป็นเพียงคําพูดในอากาศ
ความหวังสุดท้ายคือ การที่ไปถึงจุดหมาย ทันเวลาที่ ทุกคนจะเเลกของขวัญ (ห้าทุ่ม)

ทางหลวงสาย 80 ว่างเปล่า
มองตรงไปข้างหน้า เห็นเเค่เส้นประสีขาวพาดบนถนน ในระยะที่เเสงไฟหน้ารถส่องถึง
มองกระจกหลัง มีเเต่ความมืด
คิดๆไปก็สงสัย
นี่เรากําลังจะไปไหนกันเเน่





----




ในที่สุดก็ขับรถถึงที่หมายอย่างปลอดภัย
หกชั่วโมงบนถนน ถ้าไม่ได้ ซีดีอัดชุด โคตรฮิต2 คงหลับในไปหลายรอบ

ขณะขับเข้าเมืองวิลเลี่ยมสพอร์ต นึกขึ้นได้ว่าลืมซื้อของขวัญให้จอห์น
(เเอบอุทานออกมาในรถ "ชิบ...เเล้ว")
โชคดีที่ คุณป้าร้านดังกิ้นโดนัท ที่กําลังจัดปาร์ตี้ระหว่างครอบครัว อยู่ในร้าน
เงยหน้าขึ้นมาเห็นฉันทําหน้าสิ้นหวังอย่างเเรง ขณะอ่านป้ายหน้าร้านว่า "ปิด เวลา สิบเจ็ด นาฬิกา"
(ไม่รู้ว่า เเฟรนชายส์ ดังกิ้น เมืองนี้ เป็นระบบครอบครัว)

คุณป้าชะโงกหน้าออกมาถามว่า เอากาเเฟมั้ยคะหนู
"ไม่เป็นไรค่ะ เเต่อยากขอซื้อเมล็ดกาเเฟ สองถุง เป็นของขวัญให้เพื่อน"

คุณป้า, เป็นหนี้คุณป้าจริงๆ ชื่ออะไรก็ไม่รู้
ขากลับจะเเวะไปอุดหนุนโดนัทสักสองชิ้น

เเอบรู้สึกผิดที่จอห์นได้ของขวัญเป็นกาเเฟดังกิ้น
เเต่ก็ดีกว่าไม่ได้อะไรล่ะมั้ง (-_-)'


หนึ่งในของขวัญปีนี้เป็น ดีวีดี คอนเสิร์ต Jack Johnson : Weekend at the Greek
ดีใจมากมาก

ป่วยยยยยย

(รูปข้างบนไม่เกี่ยวอะไร กับเรื่องที่จะเขียน)


อยู่ๆก็ป่วย
ปวดหัว เจ็บคอ
ใกล้สิ้นปีทีไร ก็ป่วยทุกที
เป็นเเบบนี้มาสี่ห้าปีติดต่อกัน
ตัดกําลังใจเที่ยวกันเห็นๆ

เนื่องในโอกาสป่วย
จึงเสนอหน้าไปขอใช้ห้อง comfort room ของที่ทํางาน ระหว่างพักกลางวัน
จริงๆเค้ามีไว้ให้ คุณน้าคนท้อง ลงมานอนพักระหว่างเวลาทํางาน
เเต่คนป่วยก็จัดอยู่ในประเภทเดียวกันได้ (เหมือนห้องพยาบาลในโรงเรียน)
ลงไปนอนๆได้สิบนาที พลิกไปพลิกมาก็ยอมเเพ้ เดินออก
คือห้องมันอยู่ข้างๆ ยิม ได้ยินเเต่เสียงคนวิ่ง ตลอดเวลา

กําลังคิดหมั่นไส้อยู่ว่า อะไรจะฟิตกันตลอดเวลาขนาดนั้น
เปิดประตูเดินหัวฟูออกมาในบริเวณยิม เจอ เจ ผจก.โปรเจ็ค เหงื่อโทรมมากๆ
หลุดปากถามว่าไปทําอะไรมา เจ มองมาเเปลกๆ เเล้วบอกว่า ก็ไปวิ่งมาไง

เออ สุขภาพสมบูรณ์กันจริงๆ

(ชิ)
...


อย่างไรก็ตาม
ก็ยังฮึดฝ่าพายุหิมะออกไปช็อป เนื่องในโอกาสสิ้นปี

อิอิ

ซื้อของขวัญให้ชาวบ้านที่เราไม่ค่อยเเคร์ เเต่ต้องให้ตามมารยาท
เป็นเรื่องยากมาก
มันเป็นการเเสดงถึงความคิดสร้างสรรค์ใน การวางตัว
เเบบว่า ของขวัญเล็กๆถูกๆ ให้เห็นความห่างเหินพอประมาณ
เเต่ต้องให้คนรับทึ่งว่า มันไปหา(ของสุดเท่นี่)มาจากไหน(ฟะ)
เหมือนจะบอกว่า จริงๆเเล้วฉันก็เเอบมีความห่วงใยใส่ใจ นะ...


(รูปข้างบน เขียนขึ้นระหว่างดูทีวี วาดเร็วๆ ลงสีเร็วๆ เน้นความสดของเส้นเเละสี สิบนาที)

เวลาที่หายไป

วันนี้ตื่นช้ากว่าเดิมห้านาที
เป็นการทดลองว่าจะออกจากบ้านเวลาเดิมรึเปล่า

ออกจากบ้านช้ากว่าปกติไป สิบนาที
ทั้งๆที่ทําทุกอย่างเหมือนเดิมเป๊ะๆ
ยืนเหม่อเวลาเเปรงฟัน เต้นระบําเวลาอาบน้ำ
ลงมาข้างล่างเเล้วถึงนึกขึ้นได้ว่าลืมหยิบถุงเท้า
ดื่มน้ำหนึ่งเเก้ว เช็คบัตรเครดิตในกระเป๋าตังค์
มันก็เหมือนทุกวันที่ผ่านมา

เวลาห้านาทีหายไปไหน?

ปล.
จากนี้ต้องขยันหมั่นเอางานมาเเปะบ้างเเล้ว
เก็บไว้ในเครื่อง สีซีดหมด