Go Bucks!

อเมริกันฟุตบอลระหว่างมหาวิทยาลัยเปิดฤดูกาลเป็นวันเเรกเมื่อเสาร์ที่ผ่านมา
ตอนเช้าได้ยินเสียงเพลงเดินสวนสนามของ Ohio State University โหมโรงข้ามสิบช่วงตึกมาถึงหลังบ้าน

ฉันงัวเงียออกจากบ้านไปซื้อข้าวกิน
เหมือนตกอยู่ในความฝัน
ผู้คนสวมเสื้อสีเเดงมีตรา OSU เดินกันคึกคัก
ผู้คนที่ว่า ไม่ใช่เด็กมหาลัย เเต่เป็น ลูกเล็กเด็กเเดง ยัน คุณปู่คุณย่า
ฉันยืนต่อเเถวจ่ายเงิน สวมเสื้อสีดํา หราอยู่คนเดียว
เกิดวิตกจริตว่า ทีมตรงข้ามที่จะเเข่งกันวันนี้ มีสีประจําทีมว่าอะไรวะเนี่ย
หวังว่าไม่ใช่สีดํา

ฉันพอจะเข้าใจว่า คนที่เคยเรียนที่มหาวิทยาลัยนี้
ก็คงจะเกิดอาการรักสถาบันเมื่อถึงเวลาออกศึกเป็นธรรมดา

เเต่พวกที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วย
ทีมเเพ้ เเล้วเสียอกเสียใจ ออกไปทําลายข้าวของ เผารถราษฏร
ความรักชนิดนี้ ซับซ้อนเกินกว่าฉันจะเข้าใจได้

นึกถึงเพื่อนๆสมัยเรียนมัธยมต้น
อดหลับอดนอน เชียร์บอลต่างชาติ กันจนขอบตาคล้ำ

ไอ้ฉันก็พยายามตามกระเเส งดละครหลังข่าว ไปเชียร์บอล
เเต่ก็พบว่าไม่มีอะไรที่สามารถยึดเหนี่ยวฉันกับทีมฟุตบอลได้จริงจัง มากไปกว่าหน้าตาของผู้เล่นบางคน
ในเมื่อเป็นความรักที่ฉาบฉวย
ฉันก็สมัครใจจะหยุดมันลงเเค่นั้น

ขออวยพรให้ทีมฟุตบอล OSU Buckeye โชคดีมีชัย
เเข่งที่บ้านทีไร ก็ให้ชนะมันทุกเเมตช์ไป
ปีนี้จะได้ไม่มีรถใครถูกเผา