Somewhere in Between

วันเสาร์

ไปร่วมงาน Via Colori|Street Painting
ปีนี้ได้เพนท์บนพื้นที่หก คูณ หก ฟุต เช่นเคย

ปีที่เเล้วหลังจากจบงาน ก็ตั้งปณิธานไว้ว่า
ปีหน้าจะเตรียมตัวให้พร้อมสองเดือนล่วงหน้า
พอมาปีนี้จริงๆ
กว่าจะได้นั่งคิด นั่งวาด ก็เช้าวันเสาร์ เหมือนเดิม

เหมือนที่ทินกร หุตางกูร เขียนไว้
คนเราใช้เวลาตัดสินใจจริงๆ เพียงสองวินาที
อีกสามร้อย หกสิบสี่วัน ยี่สิบสามชั่วโมง ที่เหลือ
คือเวลาไตร่ตรอง


จนตกบ่ายนั่นเเหละ
ถึงค่อยยุรยาตร ออกไปถึงสถานที่จริง
เเล้วก็รีบเขียนกัน อย่างกับโรงงานนรก

เจ้าข้างๆ เป็นศิลปินช่างคุย
ชวนคุยนู่นคุยนี่
ไอ้เราก็รีบๆ กลัวเเสงหมด ได้เเต่ตอบ อือ ออ
ไม่อยากลงสีกลางเเสงเทียนนี่นา
มันโรเเมนติกไป .. ฉันมันคนจิตใจอ่อนเเอ

น้องชายบอกว่า ให้วาดหลุมสิ เป็น op art
หรือไม่ก็ Crime Scene รูปoutlineคนนอน
ไอ้เราก็ขําๆ บ้าเรอะ
เเต่ก็...มีคนทําทั้งสองอย่างจริงๆด้วยอ่ะ
คอนเซ็ปท์สากลมั้งวี

สังเกตได้ว่า
คนส่วนใหญ่ชอบภาพเหมือนจริง (realism)
เห็นภาพนกยูง ก็กรูกันเข้าไปชื่นชม
อู้ยยย เหมือนจังเลย อย่างกับภาพถ่ายเเน่ะ

เหมือนภาพถ่าย เเล้วจะเพ้นท์ไปทําไม (วะ)คะ


--------


วันอาทิตย์

ย้อนกลับไปเช็คว่านามบัตรหมดรึยัง
36ใบหายเกลี้ยง ((ดีใจ))
หยิบออกมาเติมอีกฟ่อน เเล้วก็นั่งกินหนมคุมเชิงเเถวๆนั้น

ปรากฎว่ามีเเต่เด็กๆมาหยิบ
จะบอกน้องๆว่า เฮ่ยบัตรเเพงนะเฟ้ย อย่าหยิบทิ้งหยิบขว้างเด่ะ
ก็เกรงใจผู้ปกครอง

คืนนี้เขาจะลบภาพทิ้งเเล้วล่ะ
เเต่ถ่ายรูปเก็บไว้ตั้งเเต่เย็นวันเสาร์เเล้ว

ปีหน้าฉันจะเตรียมพร้อมกว่านี้!


โหลดรูปเสร็จจะเอามาเเปะอีก
ของคนอื่นๆ บางอันมันสวยกว่า หมดอารมณ์โหลด

วันนี้เลยขอหลงตัวเองซักวัน...นะจ๊ะที่รัก