สวยจัง

เย็นวันก่อนคริสต์มาส เราชวน ร.ออกไปเดินเล่นนอกบ้าน
ระหว่างทางเดินขึ้นเนินกลับบ้าน อยู่ดีๆฝนน้ำเเข็งก็โปรยลงมา

เกือบเป็นหิมะ เเต่ก็ยังไม่เป็น

ว่าไปก็สวยดี น้ำเเข็งเกล็ดเล็กๆ จับเเสงสีส้มจากเสาไฟฟ้าข้างทาง ดูระยิบระยับ

เเต่ ฝนน้ำเเข็ง มันก็เหมือนทรายเม็ดเล็กๆ ต่างกันตรงที่ว่ามันละลายทันที
ตกลงมาโดนหัวเเค่คันๆเจ็บๆ ยังไม่ทันได้ตั้งตัว มันก็ละลาย..ฟรึบ
ทําให้รู้สึก คัน-เจ็บ-เย็น-เจ็บ ตามลําดับ

กว่าจะเดินถึงบ้าน เสื้อโค้ตเปียกซก หน้าก็ระบมไปหมด

---

เหมือนจะไม่เกี่ยวกัน เเต่มันก็ทําให้เราก็นึกถึงโฆษณาทีวีชิ้นนี้
เวลาหงุดหงิดทีไร ดูวีดีโอคลิปนี้ ก็รู้สึกสงบใจ ทุกที
เราก็เป็นเเค่ฝุ่นผงเล็กๆของจักรวาลเองนะ คิดมากกันไปทําไม

To call for hands of above, to lean on.
wouldn't be good enough ?

นึกชื่นชมกองถ่าย ที่ใจถึง เอาลูกบอลซุปเปอร์เด้ง(อาจจะมีชื่ออื่น เเต่ตอนเด็กๆเรียกมันว่าอย่างนี้)
เป็นพันๆลูก ไปเทลงบนยอดเนินของเมืองซานฟรานซิสโก
มั่นใจได้ยังไง ว่ามันจะออกมาสวยอย่างนี้ ?

วันนั้นหมาเเมวคงตกใจ ยังไม่รวมถึงมด เเละ เเมลงต่างๆ
ที่คงจะรู้สึกเหมือนกับเราในวันนั้น

สวย เเต่..เจ็บชิบ