Tokyo 101--II

(ต่อจากวานโน้น)



ช้ำใจจากการโดนหลอกไปกินร้านซูชิทัวร์ลง เมื่อตอนเช้า
เราก็เกิดอาการอยากไปกินอะไร ที่ชาวบ้านร้านตลาดเเท้ๆ(ตลาดญี่ปุ่น)เค้ากินกัน
เดินวนไปวนมาใน อาซากุสะ ซักพัก เจอร้านใต้ดินโดนใจร้านนึง

ที่ว่าโดนใจ คือ ไม่มีอะไรเป็นภาษาที่เราเข้าใจได้เลย
เเม้เเต่ราคาก็เป็นตัวหนังสือญี่ปุ่น!
นักท่องเที่ยวคนอื่นๆเดินผ่านมา เเล้วก็โดนดูดกลืนไปในร้านละเเวกใกล้เคียง ที่มีป้ายเป็นภาษาอังกฤษ
เราเเอบหวั่นใจ ถ้าไอ้ราคายึกยือนั่นเเปลว่า หมื่นกว่าเยน
ไปล้างจานสองวันจะพอค่าอาหารมั้ย



เดินเข้าร้าน ถอดรองเท้าใส่ชั้นไม้ ข้างๆโถงทางเดิน
มองซ้ายมองขวา ไม่มีลูกค้า...
คุณพี่เสื้อขาวโฉบเข้ามาจากมุมฉากไม้ มาต้อนรับเป็นภาษาญี่ปุ่นยาวๆ (อีกเเล้ว)
เราก็พูดภาษาอังกฤษสั้นๆตอบไปว่า "ขอเมนูจ้ะพี่"
หลังจากนั้นก็เป็นการถามตอบ ภาษาญี่ปุ่น-อังกฤษ พักใหญ่
คิดว่าถ้าพูดไทยไป ก็คงมีผลเท่ากัน
คือไม่ได้เนื้อความอะไร กันทั้งคู่
คุณพี่กู้สถานการณ์ด้วยการ ยกถาดชา มาให้ กันเราลุกหนี

"ที่นี่ไม่ดื่มน้ำเปล่ากันเนอะ" -- เราบอกร.
เนี่ยตั้งเเต่มาดื่มเเต่ชา ชาร้อน ชาเย็น ชาเขียว
เเต่ก็เเปลก ไม่ได้รู้สึกอยากน้ำเปล่า หรือโค้ก
มันเป็นไปตามธรรมชาติ มีน้ำชา ก็ดื่มน้ำชา

ระหว่างปรึกษากันว่าจะจิ้มเมนูเอาดีมั้ย เพราะพูดกันไม่รู้เรื่อง
คุณพี่คนเดิม เเบกเมนูใหม่เข้ามาพอดี
ที่บอกว่า เเบก เพราะมันคือป้ายใหญ่ขนาดเท่าป้ายหน้าร้าน




"โหย เมนูจริงใจมากๆเลยพี่" เราเอ่ยปากชม
จากภาษาใบ้ นี่คือเมนูที่มีภาพประกอบ ฉบับเดียวในร้าน
จิ้มสั่งอาหารได้ด้วยความมั่นใจที่สูงขึ้น ห้าสิบเปอร์เซ็นต์
คิดว่าถ้าต้องล้างจานอีกสองอาทิตย์ ก็เต็มใจ
เพราะชื่นชม ความตั้งใจของพี่คนเสิร์ฟ

อิ่มท้อง ก็บอกลาอาซากุสะ
ขึ้นรถไฟมาลง สถานีอุเอโนะ
ร.พูดขึ้นลอยๆว่า คนญี่ปุ่นตัวเล็กจัง
เเล้วขอให้เราถ่ายรูปยืนยันว่า คนญี่ปุ่นตัวเล็กจริงๆ



สถานีอุเอโนะ
เป็นสถานีเชื่อมกับสายรถไฟใต้ดินหลักหลายๆสาย
ข้างบนสถานีรถไฟ คือสวนสาธารณะอุเอะโนะ
ซึ่งขึ้นชื่อด้านความสวยงาม ในฤดูใบไม้ผลิ

เเต่ที่ขึ้นชื่อกว่า สําหรับชาวต่างถิ่น อย่างเรา
คือการไปดูคนญี่ปุ่นดื่ม กิน เต้น ร้องคาราโอเกะ ใต้ต้นซากุระ ที่สวนอุเอะโนะ

เชื่อว่าภาพนี้คงเเทนระดับความรื่นเริงเเถวๆนั้นได้ดีพอใช้



(อ่านต่อครั้งหน้า)